Η Κοσμητεία της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, για τη νέα βεβήλωση του εβραϊκού ταφικού μνημείου στο campus του Πανεπιστημίου, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
«Επειδή στην εποχή μας φαίνεται πως τα αυτονόητα όλο και λιγοστεύουν και επειδή η σιωπή μπορεί να ερμηνευτεί ως αδιαφορία ή ανοχή ή φόβος, η Κοσμητεία της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει τη βαθιά λύπη και τον θυμό της για τη νέα βεβήλωση του εβραϊκού ταφικού μνημείου, που είναι εγκατεστημένο στο campus του Πανεπιστημίου μας.
Οι πολίτες αυτής της πόλης οφείλουν να θυμούνται και να σέβονται το παρελθόν της και την αδιανόητη τραγωδία της εξόντωσης των Θεσσαλονικέων Εβραίων. Ειδικά το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και η Φιλοσοφική Σχολή έχουν πρόσθετο χρέος απέναντι στους Εβραίους συμπολίτες μας: τα περισσότερα κτίρια του Πανεπιστημίου μας είναι θεμελιωμένα πάνω στα χώματα μιας από τις αρχαιότερες και μεγαλύτερες εβραϊκές νεκροπόλεις της Ευρώπης, ανάμεσα στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του συγκαταλέγονταν Εβραιόπουλα που εξοντώθηκαν από τους ναζί και τους συνεργάτες τους, στη Φιλοσοφική Σχολή είχε ιδρυθεί και είχε λειτουργήσει προπολεμικά η πρώτη έδρα εβραϊκών σπουδών, η ίδια Σχολή πρωτοστάτησε στην αποκατάσταση της μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος και στην επανίδρυση της έδρας.
Πριν από χρόνια μιλούσαμε για το αυγό του φιδιού, τώρα πια το φίδι βγήκε από το αυγό του και, αν το αφήσουμε, θα γίνει δράκος. Γι’ αυτό καλούμε την Πολιτεία να κινητοποιηθεί, ρίχνοντας το βάρος της όχι μόνο στην προσπάθεια να ανακαλύψει τους ενόχους του βανδαλισμού και να προστατέψει τα μνημεία, αλλά κυρίως στην αγωγή των παιδιών και των νέων. Δεν αρκεί πια να μιλούμε με λόγο κατηχητικό για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την πολυπολιτισμικότητα και την αποδοχή της διαφορετικότητας ή να καταδικάζουμε τη βία ‘‘από όπου κι αν προέρχεται’’· χρειάζεται όλοι οι δημοκρατικοί θεσμοί να συνεργαστούν και να εγείρουν ανάχωμα απέναντι σε ό,τι υπονομεύει τις δημοκρατικές κατακτήσεις και εξαχρειώνει τον άνθρωπο.
Το σχολείο και το πανεπιστήμιο σε έναν τέτοιο αγώνα έχουν –πρέπει να έχουν– ρόλο βαρύνοντα και δραστικό. Ζητούμε, λοιπόν, από την πολιτεία να τα εμπιστευτεί και να τα ενισχύσει. Ζητούμε, όμως, και από την κοινωνία, ιδίως τις οικογένειες, τους συλλογικούς φορείς και τα ΜΜΕ να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες.
Σημαντικό ρόλο, βέβαια, στην καταπολέμηση του αντισημιτισμού μπορεί να διαδραματίσει και η Εκκλησία. Ας αναλογιστεί κι αυτή τις δικές της ευθύνες. Όλοι μαζί οφείλουμε να ανακόψουμε την επικίνδυνη διολίσθηση προς τους ιδεοληπτικούς ψυχαναγκασμούς που τους πλήρωσε ακριβά η Ευρώπη και η χώρα μας και να προετοιμάσουμε για τα παιδιά μας ένα μέλλον ανθρώπινο και ειρηνικό, μακριά από τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, τη μισαλλοδοξία και τη βαρβαρότητα. ‘‘Οι καιροί ου μενετοί’’».